Rudyard KIPLINGU - N’MUJSH

Rudyard KIPLINGU

N’mujsh me mbetë i kthjellët kur rreth teje ma 

    T’gjithë shfrenu janë, e n’qafë ty t’kanë mbetë;

Vetes m’i besu, kur t’gjithë shybe janë ba,

    E dyshimit të tyne urë m’iu ba apet;

N’mujsh me pritë, e s’prituni mos m’u velë,

    Me t’rrejtë, e ti rrenës mos m’i lanë vend,

Me t’urrejtë, e ti mnisë shteg mos m’i çelë,

    Nalt mos me rrehë, as poshtaz me kuvendë;

N’mujsh me andrru - e mos me i ra n’zotnim;

    N’mujsh me mendu - mejtimet synim mos m'i ba;

N’mujsh m’u ndeshë me Shkëlqim e Rrënim

    E këta dy tebdila me i trajtu si nja;

N’mujsh me ndëgju t’vërtetën që tash folë e ke,

    Shtremnu prej halldupsh - për me nxanë budallë,

M’i pa gjanat m’u thy - e jetë kushtu u ke,

    M’i mkambë, me vegla vrug m’i ba ballë;

N’mujsh me ba vandak prej krejt fitoresh,

    N’risk me i vu - tur-a-jazi me ndore,

Me humbë, e prap, me nisë prej fillimesh

    Pa ba gëk as mëk për çka humbe prore;

N’mujsh me shty zemrën tande, nervat, dejtë

    Me t’ba punë, mbasi t’janë mpakë gjithku’,

E drejt me ndejtë, kur çdo gja n’ty ka mejtë,

    Veç Vullnetit që atyne u thotë: “Mbaniu!”; 

N’mujsh me folë me kope e me rujtë virtyt,

    Me ndejtë me krajla - me thjeshtsi me mbetë paq;

Anmiq e miq mos me mujtë me të ndërru kut;

    N’i llogaritsh si veten, jo ma shumë se kaq;

N’mujsh m’i gjetë vend t’pafalshmes minutë

    Gjashtëdhetë sekonda: një vrap pele, shqim,

Jotja asht Toka, krejt që n’të asht futë,

    Ma e mira - ke me qenë, Njeri, biri im!;

(Përkthimi: Agim Morina, mars 2000)

Rudyard KIPLING

IF

If you can keep your head when all about you   

    Are losing theirs and blaming it on you,   

If you can trust yourself when all men doubt you,

    But make allowance for their doubting too;   

If you can wait and not be tired by waiting,

    Or being lied about, don’t deal in lies,

Or being hated, don’t give way to hating,

    And yet don’t look too good, nor talk too wise:

 

If you can dream—and not make dreams your master;   

    If you can think—and not make thoughts your aim;   

If you can meet with Triumph and Disaster

    And treat those two impostors just the same;   

If you can bear to hear the truth you’ve spoken

    Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

    And stoop and build ’em up with worn-out tools:

 

If you can make one heap of all your winnings

    And risk it on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings

    And never breathe a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew

    To serve your turn long after they are gone,   

And so hold on when there is nothing in you

    Except the Will which says to them: ‘Hold on!’

 

If you can talk with crowds and keep your virtue,   

    Or walk with Kings—nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you,

    If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minute

    With sixty seconds’ worth of distance run,   

Yours is the Earth and everything that’s in it,   

    And—which is more—you’ll be a Man, my son!

 

Agim MORINA - FEUDALIZIM I HAPËSIRËS INFORMATIVE SHQIPTARE

Kasëm Trebeshina, që më 1953, shkruante fatin e ardhshëm të shqiptarëve dhe parashikonte se do të ndodhte një shkatërrim të madh i shoqërisë shqiptare, por thoshte ai, shkatërrimi më i madh do të ndodhë në botën shpirtrore të shqiptarëve. Ky shkatërrim do ta godasë së pari dhe më së egri, ideologjinë kombëtare në forcim e sipër, do të shpërbëhet ndjenja subjektive e përkatësisë ndaj një kolektiviteti kombëtar, por pahetueshëm, dalngadalë. Dhe ashtu u bë. Populli shqiptar edhe pas pesëdhjetë vitesh mbet në nivelin e "kombit të mundshëm" e jo të kombit të konstituuar, të kombit të cilin e bën historia dhe jo kombit që bën historinë. Trysnia e këtij shkatërrimi shpirtëror e bëri punën e vet. Ajo prodhoi zombët, frankeshtajnët, golemët e vet të cilët na duken krejt njerëz normalë derisa nuk veprojnë, derisa nuk flasin apo derisa nuk shkruajnë. Veçori e tyre është se të gjitha i bëjnë me një inerci sepse janë jashtë kohës, siç thoshte Trebeshina, "pa kuptin në realitetit historik të shekullit të njëzetë." Inercioni në kuptimin e sotëm, në fushën e informimit është prirja për feudalizimin e hapësirës informative shqiptare, feudalizim i opinionit publik dhe i ideologjisë kombëtare shqiptare, si kondicionim i ndarjes së dhunshme të kombit shqiptar në pesë shtete.

Pikërisht ky inercion hetohet në gazetën "Koha jonë". Merreni më mend, kur gazeta "Duga", njëra nga revistat më ekstreme e shoviniste serbe, ka filluar të shkruajë për domosdoshmërinë e ndarjes paqësore me shqiptarët e Republikës së Kosovës, njohjen e këtij shteti, njohjen e potencialit organizativ e intelektual të shqiptarëve të kësaj republike, vendosjen e një bashkëpunimi fqinjësor ekonomik të dobishëm në mes të dy shteteve, ndërsa "Koha jonë" shkruan komente e artikuj të cilat "Duga", e dalldisur dhe e verbuar nga shovinizmi serb, i shkruante para dhjetë vjetësh! Por, edhe më i vajtueshëm është fakti se "Duga" është revistë serbe, që botohet në Beograd, ndërsa "Koha jonë" gazetë e përditshme që botohet në Tiranë.

Nuk është problemi pse që më 1992 njëfarë Frrok Çupi, në një artikull të tij në gazetën "Koha jonë", të ribotuar në gazetën "Borba" ("Lufta") të Beogradit, na udhëzonte ne, shqiptarëve të Republikës së Kosovës, që të dalim në zgjedhjet e Serbisë. Nuk është ndonjë problem i madh pse ndonjë shkrolësi i lejohet të botojë shkrime antishqiptare. Le të jetë edhe kjo dëshmi e demokratizimit të mendimit në Shqipërinë Administrative, megjithëse demokraci antikombëtare nuk ka kurrkund në botë. Megjithatë, derisa një individ për shkaqe që vetëm ai i di, shkruan atë që shkruan, ende nuk është ndonjë gjendje për t'u vërejtur, por kur kjo gjë bëhet dukuri dhe kur shndërrohet në strategji për feudalizimin e hapësirës informative kombëtare shqiptare e me këtë, si pasojë feudalizimin e opinionit publik shqiptar, atëherë, vërtet, kjo punë duhet vënë nën llupë. Sepse megjithatë "Quod liced Jovi, non liced bovi" thonë latinët!    

 

Ben BLUSHI

"KOHA JONË" DHE BENI ECIN

 

Komenti i Ben Blushit, kryeredaktorit të gazetës "Koha jonë", i datës 4 gusht 1996, i botuar në faqen e parë, që në titull është denigrues e qëllimkeq: "Bomba në Prishtinë shpërthen në Tiranë". Dhe që në rreshtin e parë, që në fjalën e parë me dy germa të shkreta është informacion i pasaktë: nuk kanë shpërthyer DY bomba por KATËR! (Në Prishtinë, në Podujevë, në Kërpimeh dhe në Luzhan). Natyrisht, krisën "dy bomba", u hap "edhe një herë" (kur u mbyll?) dosja e Kosovës "ose mënyra e zgjidhjes së fatit të 2 milion shqiptarëve" por titulli "Jeta private e Fatos Nanos" e zë faqen e parë skaj më skaj. Pra, për kryeredaktorin e "Kohën sonë", Ben Blushin, del se më e rëndësishme është jeta private e Fatos Nanos, i cili hëngërka "vezë të skuqura, pilaf, turli e kos" se sa mënyra e zgjidhjes së fatit të 2 milion shqiptarëve, apo më thjesht, se, jeta private e një njeriu vlen më tepër se "zgjidhja e fatit të 2 milion shqiptarëve". Së paku përmasat e titullit sugjerojnë një mendim të këtillë.

Por, le ta zëmë se zoti B. B. paskësh vendosur të merret edhe me Kosovën, edhe me mënyrën e zgjidhjes së fatit të 2 milion shqiptarëve, qoftë edhe pas "vezëve të skuqura, pilafit, turlisë e kosit". Pas kësaj, zoti kryeredaktor, dëshiron të tregojë erudicionin e tij dhe na flet për tipologjinë e terrorizmit në Kosovë, i cili s'na qenkësh terrorizëm i tipit IRA, por na qenkësh "terrorizëm teatral korzikan"! Dhe në "një analizë të parë" të zotit B.B. bombat na qenkan vetëm sa për "një tërheqje vëmendje". Dhe ja konkludimi profesionalist i tipologjistit të terrorizmit "Ata që (e) kanë vënë bombën dinë edhe të vrasin", por ata në ndërkohë "diçka presin". Pason pyetja misterioze benblushiançe: "Ç'farë?" d.m.th: "Çfarë farë?" Ndoshta ndonjë farë me të cilën më lehtë do të mbillen farat e bombave në kopsht të cilat do të mbijnë me shumicë dhe terroristëve "korsikano-teatralë", me këtë, do t'ua lehtësojnë punën e transportit. Sepse B.B. i njeh "parimet e logjikës dhe të praktikës së bombarduesve në Kosovë".

 

"KOHA JONË" DHE BENI ECIN VETË

 

Pas pyetjes "Çfarë farë?" vijnë pyetje edhe më të rënda për mosnjohësit e tipologjisë terroriste: "Pse nuk u bombardua kur Serbia ishte e dobët?" Natyrisht një farëhedhës do t`i thoshte: "Ngaqë, ju zoti B.B. atëherë ende nuk e dallonit UFO-n nga Mercedes-Benzi." "Së dyti", vazhdon B.B. "pse po revoltohen kosovarët apo serbët..." (Dhe po vazhduam edhe ne me logjikën e tij duhet të themi: kosovarët apo shqiptarët dhe kosovarët apo turqit, vijmë në dilemën se kush janë këta "kosovarët"?) Edhe atë po revoltohen në kohën kur diplomacia ndërkombëtare qenkësh e angazhuar më tepër se kurrë "për t'i dhënë një zgjidhje autonomie Kosovës", pasiqë të dy palët "i mbajtën fitilat të lagur katër vjet". Natyrisht, Ben Blushit katër vjet i duken si katërdhjetë, sepse dinamika e këtyre katër vjetëve të fundit në Shqipërinë Administrative e paskëshin bindur atë se katër vjetë qenkan shumë kohë! Interesant! Kryeredaktorit të "Kohës..." më në fund iu paskësh kthyer ndjenja e kohës.

Dhe së treti, Ben Blushi e shfaq edhe mjegullën e vet të tretë: "A kanë lidhje bombat në Kosovë me situatën e turbullt në shtetin amë..." Natyrisht, në mjegull njeriu sheh vërtet turbull, por së paku mund të mos mendojë turbull: nuk është Shqipëria Administrative shtet amë për Republikën e Kosovës dhe për territoret tjera të pushtuara shqiptare. Sepse Shqipëria Administrative mund të jetë shtet amë për arbëreshët e Italisë, për shqiptarët e Turqisë, për shqiptarët e Evropës Perëndimore etj. Republika e Kosovës, bashkë me territoret tjera janë gjysma e Shqipërisë së pushtuar dhe të gjitha këto së bashku përbëjnë Shqipërinë. Shqipërinë e plotë. Sepse Lasgushi nuk i thoshte kot atij profesorit të gjeografisë që të shkojë ta mësojë më mirë gjeografinë sepse Drini, megjithatë, i bie mes për mes Shqipërisë. Të pajtuarit me togfjalëshin "shtet amë" për Shqipërinë Administrative nënkupton miratimin dhe pajtimin me pushtimin e këtyre territoreve. Apo  imponohet mendimi i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë se kjo "Amë" i ka pjellë shqiptarët-kopila kudo rrotull saj, dhe fqinjtë zemërmirë paskëshin pranuar që këta kopila t'i mbajnë në "territoret e tyre"! Nuk duhet të harrohet që, megjithëse fuqitë aleate pas LDB e ndanë Gjermaninë në dy pjesë, në kushtetutën gjermane përherë ka ekzistuar neni për ribashkimin e domosdoshëm. Dhe, natyrisht, Gjermania Perëndimore kurrë, në asnjë çast, nuk ishte "shtet amë" për Gjermaninë Lindore. Megjithëse shteti i Izraelit nuk kishte askund as një metër katror, ndjenja në mendjet dhe në shpirtin e izraelitëve se shteti izaelit ka ekzistuar dhe se duhet të rikrijohet bëri që Izraeli të ringjallet si Feniksi nga hiri i kujtesës historike.

Prandaj nuk është kaq tragjik fakti që katër vjet "fitili" paskësh qëndruar "i lagur", por më tragjik është fakti nëse, edhe një çast të vetëm, "laget" dhe "kalbet" mendja dhe shpirti i një shqiptari me bindjen se Shqipëri është kjo që është mësuar në hartat pesëdhjetëvjeçare ruso-komuniste, nëse mendon se, po mbeti "fitili i lagur katër vjet" do të përmbyset dynjaja. Tek e fundit, për ta çliruar një Shqipëri të këtillë të cunguar u deshën shekuj të tërë, por, natyrisht, popujt nuk veprojnë me sahatin e benblushëve e të shkrolaxhive të rastit, të stilit "Ç`(farë) farë".

 

"KOHA JONË" DHE BENI ECIN VETË TË TREQINDTIT

 

Por zoti B.B. s'e lë me kaq. Ai fillon të japë përgjigjet në pjesën e dytë të shkrimit të tij, sepse komentin e ka konceptuar në formë të një autointerviste, se "kosovarët", "për fatin e keq të tyre, pritën si "Gandi" (emri i Gandit është vënë në thojza dhe tash s'dihet se a pritën apo nuk pritën "kosovarët" si udhëheqësi indus apo jo) katër vjet duke e lënë Serbinë që të forcohet aq sa të (t'i) shuajë jo vetëm bombat por edhe shpresat e tyre." Kur kjo kryemjegull të zhdaravitet nga mendja e benblushëve, sepse vetëm tek të tillët ka mbetur, derisa as akademikët e Serbisë nuk mendojnë më kështu, atëherë ata do ta kuptojnë se jo kjo Serbi, por as pesëdhjetë Serbi të tjera nuk do ta shuajnë kurrë shpresën dhe luftën e shqiptarëve për çlirim, e pastaj edhe për bashkim të Shqipërisë së ndarë në mes. Por Ben Blushi është vështirë të shkruajë "komente" sepse për të shkruar komente nuk mjafton të dish një por së paku dy. Ben Blushi nuk e di, e ndoshta e di e nuk e përmend, se vetë inspektori i Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë, Dragan Mladenovic-i, e pranon se sulmin që u bë në veturën e policisë në Gllogovc, ku u vranë disa policë e u plagosën të tjerë, e organizoi vetë Radomir Stojacic-Badzo, zëvendësministër i policisë së Serbisë. Pra, punët nuk janë aq misterioze siç i duken zotit kryeredaktor.  Por edhe një margaritar i zotit B.B. del në përgjigjen në pyetjen e tretë, kësaj here bie edhe maska e tij që e mban gjatë tërë artikullit, kur ai thotë: "Së treti, ndryshimet radikale në Kosovë mund të jenë favorizuese për politikën e Tiranës, e cila e gjen këtë si një metodë për ta zhvendosur fokusin e Perëndimit nga vjedhja e votave në diçka tjetër më të rrezikshme se kaq. E kjo është një taktikë e vjetër sa vetë shteti." Natyrisht, le ta ndjekim Ben Blushin e t'i themi se manipulimet e tilla me tragjeditë kombëtare i ka shrytëzuar përherë propaganda e zezë, dhe çfarëdo që të ketë ngjarë në planetin e Jupiterit ai është përpjekur ta lidhë me "vjedhjen e votave". Tek e fundit kryeredaktorit aty i dhemb dhëmbi dhe aty i shkon lapsi, se sa për Kosovën e pjella tjera të Amës s'e ha meraku fare.

Le ta pranojmë si të mundshme këtë ide të "zhvendosjes së fokusit", por edhe zoti B.B. duhet ta dijë, e nëse nuk e di le ta mësojë se, në Kosovë luftë, trazira, demostrata, vrasje e burgosje ka pasur që nga çasti kur këmba e ushtarit të parë serb shkeli Kosovën dhe do të ketë deri kur këmba e ushtarit të fundit serb të ikë nga Kosova. E kjo pjesë e Shqipërisë, këtë e dinë edhe zogjtë, nuk u pushtua para katër-pesë vjetësh, kur kjo qeveri erdhi në pushtet! Natyrisht që B.B. e di fort mirë se atë që thotë s'është fare e vërtetë. Dhe në fund, zotit B.B. të dendur nga mjegullat fillojnë tashmë edhe motivet t'i shfaqen si persona pasi thotë: "Por pavarësisht se KUSH janë motivet...", por çdo shqiptar e di se motivet nuk mund të jenë "KUSH" por mund të jenë "CILAT".

Me 6 gusht 1996, pason artikulli tjetër, "Tirana rikujtohet për Kosovën", nga I.B. Mbititulli: "Pas shpërthimit të bombave në Prishtinë e Podujevë" dhe artikulli fillon: "Dy bomba që shpërthyen..."! Në faqen e njëjtë, nën këtë artikull është shkrimi tjetër, "i ftohtë" e "neutral" dhe pa emrin e autorit, si një informatë e dhënë nga ndonjë agjenci informative e Bangladeshit, në të cilin thuhet: "Burime nga Kosova bëjnë të ditur se shpërthimet në KATËR qendra policore në Kosovë...". A ka redaktor apo kryeredaktor kjo gazetë që të vërë njëfarë rendi qoftë edhe në rrenat që plasohen aty. Nuk shkon me mendjen e shëndoshë që të ketë pasur KATËR shpërthime e të kenë qenë dy bomba. Sepse atje s'plasën bombat atomike. Por, gazetari I.B. më shumë i beson kryeredaktorit, (i cili e njeh në gishta terrorizmin, dhe e di se janë DY e jo KATËR bomba), sesa burimeve në Kosovë të cilat i boton në po atë faqe! E pastaj kësaj ende i thonë informim profesional?

 

Vladimir PRELA

KËSHILLA PËR BËRJEN E ASAJ QË ËSHTË BËRË

 

Tendencioziteti negativ hetohet sidomos kur ngrihet shumë pluhur për qëndrime të cilat për një shqiptar me pak mend në kokë as që mund të merren me mend. Fjala vjen çështja e ndarjes së Republikës së Kosovës. Në shkrimin e tij "Një variant boshnjak për Kosovën", të datës 1 gusht 1996, fq.5,  Vladimir Prela, i entuziazmuar nga komenti i njëfarë Aleksa Dragnic-it, thotë se "...ideja e shkrimtarit të njohur serb, Dobrica Qosiç" që "territori kosovar" "të ndahej në 39 për qind për Serbinë dhe 61 për qind për shqiptarët". Mësimi i artikullit: "Nuk është hera e parë që probleme të kontestueshme zgjidhen me ndarjen e territoreve dhe me shkëmbimin e popullsive. Rastin e fundit e kemi në Bosnje, por ka patur edhe raste "paqësore" (thojzat e demantojnë pohimin e V. Prelës dhe atë "por"-in e tij, që do të thotë se ai kot mbush thesin me fjalë) të kësaj natyre. Sidoqoftë në se (lexo: nëse) bëjmë një paragon me Bosnjën, PAVARËSISHT SE KOMPOZIMI ETNIK NUK ËSHTË IDENTIK ME ATË BOSHNJAK, përsëri NJË LLOJ "LEKURE LEOPARDI" EKZISTON EDHE NË KOSOVË". Këto janë fjalë mehlem për plagë të çdo çetniku i cili ka mbetur ulok në fushëbetejat e Bosnjës dhe s'mund të vijë të pijë gjak në Kosovë.

"Akoma më shumë," vazhdon zoti Prela, "drejtuesit aktualë të rezistencës shqiptare as nuk e kanë afruar këtë ide. Z. Ibrahim Rugova flet me këmbëngulje për një Republikë të Kosovës". Një "klasë politike dhe ekonomike" sipas Prelës mendoka "se është e aftë të jetojë e të prosperojë në një shtet të dytë shqiptarofolës". Kjo "temë", pra tema e ndarjes së Kosovës, qenkësh ndeshur "vetëm në shtypin jo partiak apo studimor të Kosovës" dhe "Dejtuesit e LDK këtë ide e kanë injoruar apo blasfemuar në (lexo: me) fjalorin tipik të politikës shqiptare që nuk lë shteg për alternativa."(!)

Manipulimi vazhdon në po këtë stil:

"Tani formula zyrtare e Shqipërisë për Kosovën është (...) largimi i trupave serbe nga KRAHINA..."

Dhe në fund bie maska: "Ndarja e Kosovës midis serbëve dhe shqiptarëve duket si një ide praktike, (për kë? A.M.) që do të zgjidhte njëherë e përgjithmonë konfliktin serbo-shqiptar."  

E para, zoti Vladimir, ideja për ndarjen e Kosovës nuk është ide e Dobrica Cosic-it, por shumë më e hershme, qysh prej kohës kur ky farë Cosic-i i thoshte mutit mjaltë. Ndiqni një kurs intensiv për historinë e Shqipërisë dhe do ta mësoni më saktë se kur i "kujtohet" akademikëve serbë ndarja e Kosovës. Sepse duhet të pyeteni edhe ju se ku ishte ky farë Dragnic-i deri tash, bashkë me këtë farë Cosic-in dhe "-viqat" tjerë?

E dyta, kur ju thoni se "një lloj "lëkure leopardi" ekzistoka edhe në Kosovë", ju dëshmoni se ose e keni një tru leopardi ose një tru dhelpre. Sepse 100 mijë serbë e malazias nuk mund të krijojnë "lëkurë leopardi" ndër dy milion shqiptarë, qofshin ata të mëdhenj edhe sa Polifemi, kështu që "paragoni" me Bosnjën është tepër keqdashës ose tejet naiv. Pra, ju, ose përpiqeni të krijoni mjegull e hutesë në opinionin publik shqiptar ose s'keni lidhje për ato që shkruani. Një llogari e thjeshtë tregon se, sipas jush, nëse në 200.000 shqiptarë jetojnë 10.000 serbë (prej të cilëve 5000 janë policë) kjo është "lëkurë leopardi"! Kur kështu mendon një shqiptar, i cili është edhe gazetar, dhe plus këtë e shkruan, po merr guximin edhe e boton, vërtet është për të vënë kujën!

E treta, nuk flet "Z. Ibrahim Rugova me këmbëngulje për një Republikë të Kosovës" as nuk ka çka "të afrojë" as "të largojë" ai. Sepse Vladimiri ende jeton me idenë se çdo kryetar shteti është Enver Hoxhë dhe mund të bëjë si t'i teket atij. I. Rugova si kryetari i Republikës së Kosovës vetëm ua përcjell qarqeve ndërkombëtare vullnetin e popullit të Kosovës të shprehur me referendum. E vullneti i popullit të Kosovës dihet. E atë që një  popull e kërkon me referendum është në gjendje ta mbrojë me çdo mjet e në çdo mënyrë. Republika e Kosovës është një realitet, deshët apo s'deshët ju zoti Vladimir. Këtë Republikë e ka pranuar Parlamenti i Shqipërisë. Dhe nëse për ju si individ nuk janë obligative vendimet e një parlamenti tuaj, nëse për ju nuk është turp të mos e miratoni vullnetin e një pjese të robëruar të popullit shqiptar, atëherë vërtet do të na bindni se për ju vlejnë vetëm ato që i miraton parlamenti serb. Pastaj, Republika e Kosovës nuk është "një shtet i dytë shqiptarofolës" por një shtet i dytë shqiptar, e nëse mendoni të thoni shqipfolës atëherë kjo është tjetër gjë: shqiptarët nuk i thonë gjuhës së tyre e folme shqiptarisht, por e folme shqipe! As këtë s'e ditkeni vallë?! Atëherë ju duhet doemos edhe një kurs intensiv i gjuhës shqipe.

Zoti Vladimir, mllefoset që LDK-ja nuk lejoka shteg për alternativa, d.m.th. shteg për ndarjen e Kosovës, që del se paskësh ndonjë parti tjetër në R. e Kosovës që e lëka këtë shteg. E me sa dimë ne, nuk ka pasur as nuk ka, as parti, as shoqatë, as grupacion në Kosovë që e ka llogaritur këtë "shteg" si të mundshëm. Dhe a e dini pse? Sepse kësaj i thonë shkurt e shqip tradhёti kombёtare. E tradhёtia kurdoherë dhe kudo në botë ka vetëm një dënim. Zoti Vladimir, natyrisht, e di mirë këtë, por puna e tij është të përhapë mjegull e kjo i shkon në vijë sepse nuk mund ta zërë në gojë me emër së paku një subjekt politik apo jopolitik që ta ketë bërë këtë gjë. Si e mendoni ju, fjala vjen, i teket Serbisë nesër që ta pushtojë këtë Shqipëri Administrative, dhe ju për t'u çliruar nga robëria do të bëni hesape si ta ndani me Serbinë? Po, ku ta dish, Vladimirët edhe mund ta bëjnë këtë punë. Sepse Vladimiri ende i thotë Kosovës "Krahinë" dhe këtë me mjeshtri ia mvesh pushtetit aktual.

Dhe në fund, del mësimi i dytë, "se ndarja e Kosovës "duket si një ide praktike". Përkrah artikullit të Vladimirit është artikulli tjetër me titullin gjigant e mbështet "idenë" e tij "praktike": "39% serbëve 61% shqiptarëve!?" nga një autor që fshihet prapa inicialeve Z. A. Së paku ai ka turp t'i dalë emri por ka nevojë për honorar, sepse eksperimenti zombist, për fat, nuk e ka kalbur të tërin. Kështu aksioni i suksesshëm propagandistik kryhet.

 

Frrok ÇUPI

PRAPË FRROKU

 

"Këshilltari" i dikurshëm i "kosovarëve", Frrok Çupi, (në artikullin e tij "Pse hesht Tirana pas bombave në Kosovë", të datës 10 gusht 1996, fq.4), pasi nja 10 ditë ka qarë e ka bërë gjëmë për shkak të kthimit të ambasadorit grek në atdheun e tij, me sy të fryrë nga lotët e shumtë, i inatosur se edhe në këtë kthim të ambasadorit duhet të kenë gisht "malësori i Gjakovës Berisha dhe kosovarët" dy faktet obsesive që po ia kamxhikosin vetëdijen, ka vendosur të bëjë një shkrolë për "shqiptarë etnikë jashtë kufijve shtetërorë" (thuase ata kanë dalë të shëtisin dhe dikush ua ka ndaluar kthimin, kështu kanë mbetur "jashtë kufijve"), ku ditëve të fundit paskan "ndodhur dy "shpërthime"" e me këtë ta nxjerrë helmin që i është grumbulluar nga shkuarja e ambasadorit të urtë e të mirë grek, të cilit ai kurrë s`i bëri dot një pyetje të thjeshtë se pse shqiptarët që shkojnë në Greqi trajtohen si kafshë, pse shqiptarët e Çamërisë nuk mund të kthehen në shtëpitë e tyre, pse ata që janë atje nuk u jepet e drejta që të deklarohen shqiptarë, pse s'hapen shkolla shqipe, etj., etj. Por edhe këtij, ashtu si edhe pararendësve të tij, pak i ha palla për "shqiptarët jashtë kufijve" sa i dhemb "vjedhja e votave" dhe shkaku se pse s'flet "Berisha" dhe pse shkoi "ambasadori" me të cilin Frroku paskësh "pirë një kafe". Por nëse "Berisha" flet, ai i mbron "kosovarët" të cilët "e sollën në pushtet" dhe "ia krijuan qeverinë". Nëse nuk flet edhe më keq, "Berisha" vetë i ka vendosur bombat ose së paku "ka gisht në të".

Frrok Çupi, në artikull kërkon që të "ndëshkohet çdo akt terrorist", e harron se terrorizmi shtetëror serb e bëri kasaphane tërë ish-Jugosllavinë. E megjithëse ai thotë se aktin e kanë bërë "shtetas të origjinës shqiptare në Kosovë" (Çfarë të kuptojë njeriu më këtë? Kush janë këta?), dhe se qenkëshin ngatërruar "tuajët" (d.m.th. "tuajt"), nuk jep kurrfarë fakti me të cilën e dëshmon këtë pohim të tij.

Por pa argumentuar fare pohimet e tij, sepse ai s'argumenton kurrë asgjë, ai vendos të bëjë "analizë", (si kryeredaktori i tij B.B., sepse ata, para se të dinë diçka, "analizojnë"), pasi "këshilltarët e shumtë të Berishës nuk po bëjnë të paktën një shpjegim për opinionin". Frroku i shkretë së pari nuk e di se ç'do të thotë fjala "opinion" ndërsa kërkon që dikush t'i japë shpjegim "opinionit". Pasi nuk e di, zoti Frrok ju që dini të jepni këshilla shumë "më të rëndësishme", mbaje në mend se "opinion" do të thotë "pandehje, hamendje" dhe asgjë tjetër. Prandaj fjalia "të bëjë të paktën një shpjegim për OPINIONIN" i përkthyer del "të bëjë një shpjegim për PANDEHJEN". E nëse keni dashur të thoni për "opinionin publik" kjo është një gjë krejt tjetër. E ju si gazetar e këshillaxhi profesionist këtë duhet ta thoni shkoqur, sepse askush s'e di çfarë keni ju në mendjen tuaj të ndritur. Natyrisht togfjalësha të tillë të papërfunduar shkruhen vetëm në hartimet e shkollës fillore. Sepse nuk është njësoj si të thuash "pandehje" si të thuash "pandehje publike" ashtu siç nuk është njësoj të thuash Frrok dhe  Frrok Çupi. Sepse Frroka ka shumë, ndërsa Frrok Çupi që vajton pas ambasadorëve dhe jep këshilla, është vetëm një.

Ashtu si Partia Socialiste e Serbisë, ashtu si kryepolici serb Jokanovic-i, edhe Frrok Çupi, faqeza i akuzon "shtetasit e origjinës shqiptare në Kosovë" për terrorizëm, megjithëse inspektori serb i policisë serbe e thotë pikërisht të kundërtën!

Dhe në fund mësimi (i intrigës): takimi i Milosevic-it dhe i Tudman-it në Athinë, pasoi me reagimin e botës islamike, e cila është "kundër lidhjeve të vjetra kristiane në Ballkan". Më mirë do të tingëllonte dhe më me vërtetësi po të thuhej "kundër kasaphaneve të vjetra kristiane në Ballkan". Por ky s'është thelbi. Thelbi është: "Me këtë vizion prej Tiranës u la spacie qetësie ndaj bombave në Kosovë, trevë kjo e përfolur për njëfarë fondamentalizmi islamik. Në qoftë se e vërteta totale e dërgon qeverisjen shqiptare drejt heshtjes ndaj terrorizmit për shkaqe religjioze, atëherë kjo përbën një fatkeqësi të rrallë për fatet e Shqipërisë."

Doli në shesh edhe letra tjetër nën mëngë e importuar nga Beogradi: fundamentalizmi islamik, të cilën Frroku i paudhëzuar në punë të gjuhës shqipe e shkruan "fondamentalizëm". Natyrisht, sa herë që u duhet frrokëve dhe "fqinjëve dashamirë" shqiptarët e R. së Kosovës e më gjerë herë u bëhen "enveristë", "marksistë-leninistë", "kosovarë", "terroristë" apo tash së fundit "fundamentalistë". Në krejt këtë punë me rëndësi është që gospodarëve të Beogradit dhe kirëve të Athinës t'u qeshet buza ndërsa Frrokëve t'u punojë imagjinata.

Të gjitha këto, për të qenë më tragji-komike janë vënë në qarkullim qëmoti nga fabrikat propagandistike Beograd-Podgoricë-Shkup-Athinë, dhe një shqiptar "i jashtë kufirit" kur ndeshet me këto habitet, së pari, si ndodh që këto të shkruhen nga shqiptarët. Pastaj habitet pasi këto janë rrena të vjetruara e dikur e kupton se ato vërtet janë vjetëruar për lexuesin serb apo grek, malazez apo bullgar por lexuesi shqiptar i "brenda kufijve" ende s'e ka mbushur kokën me këso marrëzish.  Le t'i japim në rendin e tyre listën e tezave, vetëm nga fillimi i këtij muaji, me të cilat manipulohet:

- Nuk ekziston Republika e Kosovës;

- Kosova më së shumti do ta ketë "autonominë e gjerë";

- Ekziston "lideri i shqiptarëve" e jo kryetari;

- "Kosovarët" janë terroristë;

- "Kosovarët" janë fundamentalistë;

- "Zgjedhja më praktike" është "ndarja e Kosovës";

- Shqiptarët Republikës së Kosovës duhet të quhen sa më dendur "kosovarë"  dhe sa më pak shqiptarë;

- "Kosovarët" janë fajtorë që erdhi në pushtet "regjimi i Berishës";

- Kosova në përbërjen e saj etnike është "lëkurë leopardi";

- Dialogun e ofrojnë serbët, e mohojnë "kosovarët";

- Serbia ka 10 milionë banorë (në këtë 10 milionësh janë llogaritur edhe dy milionë shqiptarët), "Koha jonë", 16 gusht 1996, fq. 12; etj. etj.

Të gjitha këto teza kanë bredhur dhe bredhin edhe sot por në sasi e me vrull më të pakët nëpër shtypin e Beogradit, të Athinës, të Podgoricës e të Shkupit, por te "Koha jonë" tek po lulëzojnë!

 

P.S.

Nëse zoti kryeredaktor bashkë me redaksinë e "Kohës sonë" synon të bëjë gazetari profesionale, duhet të mos shtrembërojë informatat, të mos manipulojë me opinionin publik, të mos përdhosë interesat themelore kombëtare, të mos e përdhosë gjuhën, e shumë "të mos"-a të tjerë e tek pastaj mund të fillojë edhe të ecë vetë, e pse jo, edhe të shkruajë vetë. Por gjithsesi të shkruajë vetë.

Ashtu qoftë!

 

Agim MORINA

botuar në "RILINDJA" (Tiranë) më 21-22 gusht 1996 

Agim MORINA - A-TEIST?

Ka një keqkuptim të madh në përkufizimin e fjalës 'ateist'. Dhe ka arsye të ndryshme pse ndodh kjo, por një nga arsyet kryesore asht se ky përkufizim ka dalë prej një tradite teiste.

Kur thuhet se 'ateist' asht ai që mohon egzistencën e zotit apo zotnave, ose nuk beson në zot apo në zotna huqet thelbi i të qenët ateist.

Ateisti nuk mundet me mohu egzistencën e dichkaje që aj nuk pranon se egziston, sepse ashtu kish me ba negacion të dyfishtë: 'nuk egziston egzistenca' e me dalë që, në të vërtetë, egzistoka kjo egzistencë.

Chka asht pra ateisti?

Ateist asht njeriu që nuk i pranon pohimet e teistit.

Le ta ilustrojmë këtë: nëse një teist beson se egziston një zot me kokë të luanit e bisht të gjarpnit dhe ateisti thotë se kjo nuk asht e vërtetë, ky i fundit nuk e mohon egzistencën e zotit me kokë luani e bisht gjarpni, por i bjen mohit pohimeve të teistit që një zot i tillë të mund të egzistojë.

Teisti, natyrisht, nxjerr 'argumentin' se aj beson se një zot i tillë egziston. Mirëpo, besimi i besimtarit nuk asht argument. Masandej teisti nxjerr edhe skulpturën e madhe 15 metra, por as ky nuk asht argument për ateistin, sepse zotin e tillë e ka skalitë njeriu, ndonjë skllav egjiptas. Teisti pohon se në një trajtë jetëdhanëse zoti mori trajtën e Lopës dhe kërkon që lopa të adhurohet. Ateisti e mohon. Jo, lopën, por pohimet e teistit për shejtninë e Lopës. Teisti nxjerr 'argumentin e Librit të Shejtë', por as kjo nuk pin ujë sepse libri asht shkru prej njeriu apo prej njerëzve. Edhe nëse do të pranonim se një qenie kaq e gjithëfuqishme, që paska kriju edhe vetë gjithësinë, komunikon me tekste të shkrueme në lëkurë dhelpnash e lepujsh, apo në gjethe palmash, me një alfabet të shpikun prej njerëzve, atëherë ky do të ishte mjerimi ma i madh për një qenie të tillë hyjnore që e paska ba krejt gjithësinë, ndërsa shërbehet me shpikjet ma primitive njerëzore.

Asht e thjeshtë të shihet, pra, se ballafaqimi teist-ateist nuk asht mes egzistencës apo mosegzistencës së zotit, por mes argumenteve të teistit dhe ateistit për diçka që teisti 'beson' dhe ateisti nuk e pranon si fakt të mjaftueshëm. Kështu, asht e qartë që zoti nuk ban pjesë në këtë muhabet. Aj (apo ajo) - egzistenca e zotit (zotnave) - asht jashtë thelbit të debatit.

Kjo vlen për secilin argument të këtillë. Nëse dikush pohon se beson në një arushë me shtatë kambë e gjysë që fluturon tue rrotullu bishtin me shpejtësi dhe balancohet me veshë, mohimi i këtij pohimi nuk ka të bajë me mohimin e arushës fluturake, por me mohimin e pohimeve të pohuesit të këtij pohimi, pra, Besimtarin që 'beson' se një arushë e tillë egzistoka. Apo, le të dalim te shembulli ma i përvjetshëm: me miliona fëmijë besojnë se Babadimni egziston, tue qenë se u sjell dhurata çdo Vit të Ri. Mohimi i egzistencës së Babadimnit nuk e mohon Babadimnin dhe as nuk ka të bajë me të, por mohon pohimet e fëmijës që kambëngul se Babadimni egziston. Derisa fëmija kambëngul në egzistencën e Babadimnit për mos me humbë dhuratën, ndonjë lodër apo çokollatë, fëmijët e rritun nuk dojnë me humbë 'jetën e përtejme' si dhuratë.

Nëse një besimtar i Supermenit pohon se Supermeni fluturon, ngaqë aj beson në fuqitë e tij mbinjerëzore, sepse këtë ia paskan thanë pesë magjistarë nga Ylli Polar dhe Profetesha e Stërvirgjën e Kriptonit dhe ateisti e mohon, kjo nuk do të thotë se ateisti mohon 'egzistencën e Supermenit', por pohimet e besimtarit supermenist që një qenie e tillë mund të egzistojë. Nëse një besimtar pohon se aj beson që gjyshi i Skenderbeut i ka pasë tetë veshë e kjo asht shenjë e shenjtnisë së tij dhe ateisti i mohon, kjo nuk do të thotë që ateisti mohon egzistencën e gjyshit të Skenderbeut, por pohimin që aj të ketë pasë tetë veshë e me këtë edhe virtytin e të qenët i shenjtë.

Me ba këtë dallim asht tepër e randësishme.

Vetë fakti se teisti don 'me besu' e ateisti don 'me dijtë' e me u bindë me fakte tregon thelbin e këtij problemi që zhvillohet në dy kanale të papikëtakueshme.

Sidoqoftë, le ta përmbledhim edhe një herë këtë: ateist nuk asht dikush që mohon egzistencën e zotit apo zotnave, por dikush që mohon, nuk i pranon, pohimet e një besimtari që për argument e përdor ‘besimin’; besimin në çfarëdo qoftë: në Amun Ranë - Zotin e Diellit, në Kecelkoatllin - Gjarpnin me Pendla, në Lopën e Shenjtë, në Ujkun e Buzëqeshun, në Shpagetit e Ziem me Keçap, e kështu tutje. (Fejsbuk, 2 shkurt 2021)

Agim MORINA - MANOVRIME KLEROFASHISTE TË SERBISË

 

Lufta hibride serbo-ruse në Ballkan po vazhdon me intensitet të njëjtë, derisa dueti Borrelli-Lajçaku vazhdojnë me punu për projektin e Botës Serbe. Animi i çiftit Borrelli-Lajçaku kah Serbia doli në lëndinë edhe në pyetjet e eurodeputetëve që ia bënë Lajçakut në Komitetin Jashtëm të PE-së.

Tashmë është e qartë si drita e diellit që Serbia është i vetmi vend destabilizues në rajon. Trazirat në Maqedoni, përpjekja për grushtshtet në Mal të Zi bashkë me elemente pansllaviste ruse, veprimtaria e bandave terroriste serbe në veriun e Kosovës, mobilizimi ushtarak rreth kufirit të Kosovës dhe kërcënimet e vazhdueshme nga serbët në Bosnjë e Hercegovinë tregojnë qartë rolin destruktiv të klerofashizmit serb. Jo vetëm që askush nuk është i interesuar për luftë në rajon, por askush as nuk mund të nisë një luftë të re, pos Serbisë. Serbia ka disa arsye pse i duhet lufta apo një gjendje e luftës:

- klasa politike e sotme është po ajo klasë klerofashiste e shoviniste që shkaktoi katër lufta në ish-Jugosllavi dhe ajo nuk mund të mbijetojë pa shkaktime të vazhdueshme të krizave;

- Serbia politikisht është krejtësisht e orientuar dhe e bashkërenduar me Rusinë pansllaviste të Putinit;

- Serbia është shteti më i armatosur në rajon;

- Serbia ka elemente destabilizuese në katër shtete të rajonit: në Maqedoni, në Kosovë, në Mal të Zi dhe në BeH. Këtë e ka manifestu edhe praktikisht;

- duke i pasë të gjitha këto Serbia synon të realizojë Botën Serbe, një emërtim i ri për Serbinë e Madhe apo Naçertanijen e dikurshme.

Pra, nëse do të ketë apo nuk do të ketë luftë në rajon e përcakton Serbia. Asnjë shtet tjetër as nuk është i interesuar, as nuk ka fuqi ta bëjë këtë. Për fat të mirë, Serbia nuk përcakton se kush do të fitojë në rast të shpërthimit të një lufte. Asnjë shtet ku Serbia ka ndikim destabilizimi nuk është më i dobët siç ka qenë dikur në vitet ’90 të shekullit të kaluar dhe një luftë e re do të jetë një front tepër i gjatë dhe i papërballueshëm edhe për një Serbi të fuqishme, ngaqë Serbia do të ballafaqohet me një aleancë të kundërshtarëve nga perëndimi, nga jugu e deri në lindje të saj. Nuk është çudi që e humb edhe Vojvodinën.

Klasa e sotme politike klerofashiste serbe po luan me zjarr, sepse nuk ka ndonjë kartë tjetër që të mbetet në pushtet. Ndërsa ShBA-ja dhe BE-ja janë duke i pagu llogaritë e gabimeve të veta, për krejt ato lëshime që ia kanë bë dikur klerofashistëve serbë, duke mendu se ata do të ndaleshin një ditë me kërkesat e tyre. Ata jo vetëm që nuk u ndalën, po u është shtu oreksi. Dodiku, dje nuk miratoi marrëveshjen për heqjen e vizave me Kosovën, tani po kërkon bashkim me Serbinë.

Alarmimi i tashëm i diplomatëve ndërkombëtarë është rezultat i ndërgjegjësimit për këto gabime të tyre të njëpasnjëshme. Tash që s’po kanë çfarë u bëjnë serbëve, - sepse vetë e kanë ushqy përbindëshin klerofashist serb, - po bëjnë një presion të paparë e të padëgjuar mbi qeverinë e Kosovës. Nuk po e kuptojnë se të lëshosh pe ndaj një klerofashisti, si Vucici, nuk do të thotë të zgjidhësh një problem, por të krijosh një problem të ri, edhe më të madh. Ashtu qysh ka ndodhë deri sot.

Qeveria e Kosovës, prandaj, është duke udhëheqë një politikë tejet të mençur e të mirë në këtë vijë, drejt neutralizimit të veprimtarisë klerofashiste në Kosovë dhe moslejim të krijimit të një përbindëshi politik, një Republike të re Serbe në Kosovë. Sado që diplomatët ndërkombëtarë po bëjnë be e rrufe se ata nuk do të lejojnë një gjë të tillë, ata së pari duhet të tregojnë se pse e bënë një përbindsh të tillë në BeH dhe pse s’po mund ta kontrollojnë e ta ndalin turrin e Milorad Dodikut. (Fejsbuk, 30 qershor 2023)

Agim MORINA - «VIJA E GJELBËR» QIPRIOTE E ALEKSANDAR VUCICIT SI KUFI SERBO-SHQIPTAR NË KOSOVË

PARASHIKIM SI ARMË

Për me kuptu se cili ishte synimi përfundimtar i sulmit terrorist të Serbisë doemos duhet me analizu se çfarë i parapriu këtij sulmi.

Parashikimi sa më i saktë i lëvizjes së ardhshme të kundërshtarit është arma më e fuqishme në diplomaci. Duke përdorë këtë zotësi, kundërshtari jo vetëm që mendon se po bën një lëvizje të qëlluar, por krijon zinxhirin e dështimeve, pa e kuptu këtë. Ashtu si insekti i kapur për cergën e merimangës që mendon se sa më shumë që lëviz shpëton, aj aq më shumë kurthohet. Dhe gjatë gjithë kohës së bisedimeve Kosovë-Serbi Albin Kurti dëshmoi se është mjeshtër në këtë fushë dhe kjo është arsyeja që me ardhjen e tij në bisedime me Serbinë gjithçka ndryshoi.

Thjesht, pas çdo rundi të bisedimeve, Serbia humbte hapin, çalonte në argumente dhe s’arrinte të sillte asnjë fakt shtesë në dobi të vet. E vërteta është që e drejta kishte qenë gjithmonë në anën e shqiptarëve, por këtë nuk kishte pasë kush ta mbronte denjësisht. Siç thoshte Albin Kurti, Kosova në këto bisedime nuk kishte qenë palë, por ishte bë temë e bisedimeve. Kosova bisedonte me kasapin e vet që ta kursente e të mos e vriste dhe për këtë pranonte që t’i pritej këmba. Por, cili kasap ndonjëherë ka pranu me u mjaftu me një këmbë të qengjit, kur mund ta kishte të tërin?

FITORJA E PARË DHE GABIMI I PARË

Përparësia e Serbisë, pa dyshim, ishte që kontrollonte katër komunat veriore të Kosovës. Kjo paraqiste një gjendje tejet negative në terren dhe pozitë të disfavorshme në bisedime. Në Kosovë qenë kriju dy lloj serbësh: serbë lojalë në jug dhe serbë jolojalë në veri. Në vend që, pas lëshimeve të mëdha të shqiptarëve, serbët e veriut të bëheshin si serbë e jugut, qytetarë lojalë, përfitimet jo vetëm që privilegjuan serbët e veriut, por nisën t’i kthenin serbët e jugut në qytetarë jolojalë të Kosovës. Me krijimin e Zajednicës ky proces do të kurorëzohej me një autonomi dhe dikur edhe pavarësi të plotë nga Kosova.

Krejt kjo ishte mundësu nëpërmjet ndërhymjes së ushtrisë franceze që nga çlirimi i Kosovës me 1999, me pranimin e Planit të Ahtisaarit, me zbatimin e pikave të Ban Ki Munit dhe me privilegje e garanci të jashtëzakonshme për serbët në Bisedimet e Vjenës. Gabimi i parë kishte qenë që ishte pranu me bë bisedime me Serbinë dhe jo me serbët e Kosovës. Në këtë mënyrë Serbia kishte zënë dy pengje, edhe institucionet e Kosovës, edhe serbët e Kosovës. Serbia në emër të të drejtave të serbëve të Kosovës synonte të dobësonte e t zhbënte shtetin e Kosovës dhe për këtë përdorte maksimalisht serbët e Kosovës. Serbët e Kosovës në fillim kishin iluzionin se Serbia po i mbronte, por kur ndodhi mospajtimi i parë me Serbinë, ata kuptuan se ishin pengje dhe jo faktorë bashkëpunues. Serbia nëpërmjet agjentëve të saj krijoi rrjetin kriminal që me çdo mjet futi nën kontroll serbët e Kosovës. Puna erdhi deri aty sa në skenën politike serbe të Kosovës ata përfaqësohen vetëm nga një parti, nga Lista Serbe, megjithëse serbët janë pakica më e madhe në Kosovë. Kjo nuk ndodh me asnjë pakicë kombëtare në Kosovës. Të gjitha përfaqësohen nga dy apo më shumë parti.

Serbia vazhdimisht kishte përfitu në bisedime, pa dhënë asgjë. Nuk kishte pranu asnjë marrëveshje, por kishte leju që përfitimet që vinin nga çdo marëveshje të zbatoheshin në terren. Nga pesë komuna egzistuese, ishin kriju edhe pesë komuna të reja për serbët, në kohën kur këto bisedime i udhëhiqte Lutfi Haziri. 10 vende janë të garantuara për ta në Kuvendin e Kosovës. Gjuha serbe është gjuhë e dytë zyrtare. Asnjë ndryshim i kushtetutës së Kosovës nuk mund të bëhet pa pajtimin e serbëve. Fusha e kulturës, e arsimit dhe e shëndetësisë janë realisht në duart e organeve komunale. Me të gjitha këto lëshime shpresohej se serbët do të përmbushnin nevojat e tyre dhe do t’i bindeshin shtetit të Kosovës. Por, duke qenë se këto kërkesa asnjëherë nuk kanë qenë kërkesa të serbëve të Kosovës, por të Serbisë, ato as nuk pranoheshin, as nuk mohoheshin kurrë nga serbët e Kosovës. Ata as nuk i pyeste kush për këtë në Serbi. Thjesht, serbët e Kosovës ishin dhe mbetën pengje të politikës klerofashiste të Serbisë. Dëshmi e kësaj është fakti që kur edhe serbët, që dikur kishin qenë antishqiptarë më ekstremistë të Kosovës, edhe me të kaluar kriminale, guxuan të vinin në pyetje autoritetin dhe ndikimin e Serbisë, ata u vranë, siç ndodhi me Oliver Ivanovicin, ose u rrahën, u sulmuan apo iu dogjën makinat.

Në një gjendje të këtillë Albin Kurti duhej të zbatonte një strategji tejet të kujdesshme. Megjithëse fitoi në zgjedhje mbi 50 për qind, gjeti një organizim institucional kaotik, një ekonomi gati të rrënuar, një administratë që kalbej nga korrupcioni dhe një grumbull marrëveshjesh ndërkombëtare tejet të rënda e të detyrueshme të shtetit të Kosovës, që aj duhej me u përballë me shtetin klerofashist të Serbisë. Askush nuk kishte shpresë së do të ndodhte ndonjë ndryshim i shpejtë dhe i jashtëzakonshëm. Sidoqoftë, zoti Kurti përcaktoi qartë pikat e planit dhe pika kryesore ishte ballafaqimi me Serbinë. Serbia ishte faktori më i dëmshëm që nuk linte Kosovën të bënte asnjë hap përpara.

Në fillim Kurti u shfaq si një bashkëbisedues i mirë, i rregullt dhe deri diku i dëgjueshëm. BE-ja që kishte një Borrell si sekretar të Jashtëm, vetë katalonas, por shpirtshitur, vendosi Lajcakun si të dërguar të posaçëm, sllovak dhe antishqiptar i përbetuar. Të dy këta vinin nga dy shtete mosnjohëse të pavarësisë së Kosovës nga 27 shtetet e BE-së. Kurti nuk shfaqi asnjë kundërshti. Por, takim pas takimi, filloi të kuptojë se pse qasja ishte e gabueshme dhe e padrejtë. Nga jashtë këtë e kishte vënë re këtë edhe më parë, por tash e shihte se nga vinte kjo. Dhe e kuptoi se çelësi i vetëm i suksesit të tij ishte një e çarë e vogël në qasjen që bënin ndërmjetësit ndërkombëtarë: të zbatonte me përpikëri çdo germë të kushtetutës e të ligjeve të Repubilkës së Kosovës. Gabimi kryesor i deriatëhershëm kishte qenë mbyllja e syve, lëshimi pe, në këtë apo atë ligj apo nen të kushetutës së Kosovës. Kosova edhe nga vetë qeveritarët e Kosovës ishte trajtu si një shtet i papërfunduar, i paformë, mbi të cilin lejohej të bëheshin ndryshime, pa përfillë ligjet dhe kushtetutën e tij. Kjo nuk mund të ndodhte më. Por qasja e re duhej të ndodhte me doza të vogla, të pahetueshme.

Gabimin e parë Vucici e bëri kur u përpoq të vepronte si më parë: të mbante zgjedhjet e Serbisë në Kosovë. Kryeministri Kurti e kundërshtoi këtë me forcë. Dhe zgjedhjet nuk u mbajtën. Vucici bëri edhe përpjekjen e dytë, provoi të organizojë një referendum të Serbisë në Kosovë. Prap, kryeministri Kurti e ndali këtë përpjekje, me gjithë zërat kundërshtues në Kosovë dhe jashtë Kosovës.

Me këtë Kurti dëshmoi në praktikë se sa e thjeshtë ishte me kundërshtu Serbinë: duhej m’iu përmbajtë pikë për pikë ligjeve të shtetit të Kosovës.

FITORJA E DYTË DHE GABIMI I DYTË

Zbrapsja në bisedime, ngushtimi i mundësisë së lëvizjeve, mbyllja e rrugëve për argumentime të kota sollën deri te një pikë kur Vucici, pa e hetu, u fut në kurth. Dhe fundi i këtij plani kurthimi ndodhi në Ohër. Askush nuk kishte pritë që Albin Kurti do të pranonte të nënshkrunte Marrëveshjen e Ohrit. Vucici kishte ardhë krejtësisht i sigurtë që, duke qenë se zoti Kurti nuk do të nënshkrunte, pozicioni i tij ishte vetvetiu i lehtë, sepse faji për mosarritjen e çfarëdo marrëveshjeje do t’i mbetej Kurtit. Pra, Kurti ia kishte dalë me kriju iluzionin te Vucici dhe te ndërmjetësit që të mendonin se e dinin lëvizjen e ardhshme të Kurtit. Dhe ndodhi e kundërta: Kurti pranoi të nënshkrunte marrëveshjen, të cilën tashmë e kishte dizajnu në atë mënyrë që do të mund të thoshte ‘po’, pa dëmtu esencialisht interesat e Kosovës. Kur Vucici kuptoi se Kurti po pranonte të nënshkrunte marrëveshjen, aj u gjet i papërgatitur për një skenar të tillë dhe nuk dijti se si të veprojë. Kjo i gjeti të papërgatitur edhe ndërmjetësit e BE-së, Borrellin dhe Lajcakun, të cilët kishin punu me Vucicin në këtë vijë, - gjithmonë kundër interesave të Kosovës, - për të ardhë deri në këtë pikë. As ndërmjetësit nuk dinin se si të vepronin. Ata kishin mendu se e kishin kurthu Kurtin, por në Ohër doli se Kurti i kishte kurthu ata. Se kishte pasë një marrëveshje paraprake mes ndërmjetësve të BE-së, eventualisht emisarit amerikan, dhe Vucicit tregon fakti se as ata, të ballafaquar me këtë situatë të re e të papritur, nuk patën ndonjë ofertë më të mirë se Vucici. U kapën të papërgatitur me këtë skenar dhe në fund pranuan një zgjidhje absurde: thanë se ka marrëveshje gojore dhe se kjo mjaftonte, megjithëse me ditë të tëra patën paralajmëru se do të kishte nënshkrim, duke bërë një presion të tmerrshëm mbi palën shqiptare të Kosovës.

(Mos)marrëveshja e Ohrit, prandaj, shënon pikë kthese vendimtare në bisedimet Kosovë-Serbi, sepse kjo është koha kur Vucici dhe ndërmjetësit ndërkombëtarë e kuptuan se gjatë gjithë kohës kishin lujtë lojën e Kurtit, pa qenë të ndërgjegjshëmn për këtë. Ndërsa Kurti vazhdimisht kishte kriju përshtypjen se po lunte lojën e tyre. Pas takimit të Ohrit, pasi e kuptuan se sa naivë kishin qenë, ndërmjetësit ndërkombëtarë dhe Vucici u bënë bashkë edhe më shumë dhe nisën një fushatë të re presionesh mbi Kurtin. Natyrisht, kjo fushatë ishte e ngutshme dhe jo e menduar mirë. kishte edhe ndjenjë hakmarrjeje, edhe mllef, edhe stërkujdes.

Si ishte e mundur që një djalë i ri, të sillte në gisht katër politikanë e diplomatë me përvojë? Përveç kësaj, aj ishte një shqiptar i një province të humbur në cep të Europës. Këto paragjykime dhe ky mllef bëri që ata të bëjnë gabime të radhës. Herë bashkë e herë veç e veç ata nisën me dhënë deklarata gjithnjë e më të pamatura e të pamenduara. Puna shkoi deri në atë pikë sa edhe një ndjekës më i thjeshtë i lajmeve të kuptojë se kjo gjuhë jo vetëm që nuk ishte e drejtë, por as diplomatike. Diplomatët e huaj u zunë të papërgatitur, sepse ishin mësu me jesmenët e deridjeshëm të Kosovës, me gjysëmanalfabetë dhe poltronë të papërmirësueshëm. Vucici nuk ishte përballë asnjëherë me një ‘jo’ vendimtare.

Sidoqoftë, pika më e dobët e Kurtit në bisedime ishte mungesa e kontrollit të plotë mbi katër komunat e veriut. Dhe Kurti ishte mëse i vetëdijshëm për këtë. Strategjia e tij e vetme ishte përpjekja me zbatu ligjin germë për germë, ashtu qysh e kishte gjetë të hartuar nga vetë ndërkombëtarët. Këtu qëndronte çelësi i suksesit të hapit të tij të dytë. Por edhe i dështimit të tij më katastrofal të mundshëm. E vetmja shpresë dhe armë e Kurtit ishte dhe mbetej mbështetja në instinktin e tij të pagabueshëm që ta bëjë kundërshtarin të gabojë. Zbatimi i ligjit ishte moslejimi i mbajtjes së zgjedhjeve të Serbisë në Kosovë dhe moslejimi i mbajtjes së një referendumi të Serbisë në Kosovë. Diçka që më parë ishte dukë e pamundshme. Kurti vetëm po shpaloste potencialin egzistues të Kosovës që ishte tashmë në letër, por nuk ishte përdorë kurrë, ndërsa ky tash e përdorte me shumë mjeshtëri. Zbatimi i ligjeve të Kosovës shkaktoi nervozë te Vucici, i cili nuk linte rast pa mohu egzistimin e “të ashtuqujturit shtet të Kosovës”. Dhe kjo e shtyu që të bëjë gabime të reja. Urdhëroi që katër kryetarët e komunave veriore të jepnin dorëheqje ashtu siç bënë edhe punonjësit e gjykatave dhe policët serbë. Edhe ky ishte një hap që Kurti e kishte parashiku me saktësi. Aj prap zbatoi ligjin. Organizoi zgjedhjet në komunat veriore dhe dërgoi policë shqiptarë e të pakicave të tjera në veri për të zëvendësu policët serbë. Faktori ndërkombëtar nuk mund të kundërshtonte zbatimin e ligjit, të një shteti që ata vetë e kishin njohë dhe ia kishin shkru po ato ligje. Zgjedhjet u bojkotuan nga serbët, sipas urdhrave të Vucicit, dhe ky ishte vetëm edhe një gabim i radhës. Sepse Kurti me ato rezultate të pakta të zgjedhje, gjithnjë duke zbatu ligjin, zgjodhi katër kryetarë shqiptarë të komunave veriore. Vucici mbeti me gishta në gojë. E kuptoi se ky kishte qenë gabimi i dytë fatal: levën më të fortë që e pati në terren, - kontrollin mbi veriun, - ia dorëzoi Kurtit me duart e veta.

FITORJA E TRETË DHE GABIMI I TRETË

Krejt kjo, në vend që ta bënte Vucicin të mendonte mirë lëvizjen e radhës, e bëri të gabonte edhe më shumë. Të bënte gabimin e tretë.

Duke qenë se Vucici nuk pranoi të nëshkruante Marrëveshjen e Ohrit dhe humbi kontrollin mbi veriun, hapësira manovruese në dialogun e Brukselit iu ngushtu tepër. E kuptoi se ishte mbështetë shumë te ndërmjetësit ndërkombëtarë dhe te naiviteti i mundshëm i Kurtit. Borrelli dhe Lajcaku nuk ia dolën ta ndihmonin. Bile ata nisën ta dëmtojnë duke u paraqitë haptazi në anën e Serbisë. Karta e vetme në dorën e Vucicit ishte kthimi i kontrollit të veriut.

Në këtë pikë nuk duhet të harrohet këmbëngulja e Kurtit në peticionin e 20 përqindshit të nënshkrimeve të qytetarëve të katër komunave veriore për shkarkimin e katër kryetarëve egzistues dhe mohimi këmbëngulës që peticioni të ishte kusht nga ndërmjetësit dhe Vucici. Nënshkrimi nga qytetarët do të ishte fillimi i pranimit të shtetit të Kosovës me një dokument ku kjo do të dëshmohej qartë. Pas kësaj gjithçka do të duhej me shku sipas çdo germe të ligjeve të Republikës së Kosovës, që ishte gati inegzistent në veri. Kurti nuk u dorëzu, megjithëse presioni u bë i tmerrshëm. Takimi i fundit në Bruksel, në të cilin Borrelli dhe Lajcaku paraqitën një plan zbatimi të Vucicit në tavolinë u mohu nga Kurti me vendosmëri. Ata synonin me çdo kusht t'i bënin bisht kërkesës për këtë peticion. Lajcaku u zu duke gënjy, për një plan serb të cilin edhe kur e gjeti dhe e dorëzoi, ishte një plan i vjetër.

«VIJA E GJELBËR» QIPRIOTE SI ËNDËRR

E vetmja zgjidhje nga kjo situatë pa shtegdalje për Vucicin ishte me zbatu planin rezerv, të përgatitur muaj me radhë, për kthimin e kontrollit mbi katër komunat veriore, që i kishte humbë për shkak të mendjelehtësisë së tij prej loloje. Kjo nuk mund të realizohej në asnjë mënyrë tjetër pos me një organizim të armatosur, me synimin e qartë që të ndërrohet gjendja në terren. Ky plan është planifiku deri në imtësitë më të vogla në shtabin kryesor ushtarak të Serbisë. Ndërtesat e kishave dhe të manastireve do të shërbenin si qendra tepër të nevojshme logjistike, për komunikim, strehim dhe furnizim. Dhe kjo nuk është që ndodh për herë të parë. Kishat dhe manastiret serbe kanë shërby për këtë edhe gjatë rezistencës dhe luftave kundër Perandorisë Otomane. Synimi përfundimtar ka qenë që ushtarakisht të merreshin katër komunat e veriut dhe të vendosej një vijë e gjelbër ndarëse, si ajo në Qipro, ku do të ndaheshin qartazi me kufi serbët nga shqiptarët. Në këtë lojë, natyrisht, ka edhe elemente të qarqeve ndërkombëtare që jo vetëm e kanë dijtë, por edhe e kanë përkrahë këtë plan në thelb antishqiptar, duke e pa si një zgjidhje të pranueshme.

Por, në vend që të ishte suksesi i parë i Vucicit, që nga ballafaqimi i parë me Kurtin, ky u bë gabimi i tretë i tij. Por, kjo nuk është një humbje e tij vetëm në Kosovë. Ky do të jetë fillimi i fundit të karrierës së Vucicit si politikan. Karta më e fortë politike me të cilën Vucici ka manipulu dhe ka mbetë në pushtet gjatë gjithë kësaj kohe ka qenë Kosova. Humbja e Kosovës është humbja më e rëndë politike e tij dhe shtylla mbi të cilën mbahet pushteti i tij klerofashist. Kjo i shkon mirë historisë mitike serbe për humbjet e mëdha ngadhnjimtare. Natyrisht, sikurse princi Lazar, Vucici vërtet do ta humbë karrierën e tij tokësore, por do ta fitojë, gjithsesi, karrierën e tij qiellore. Nëse ka të tillë.

Ky gabim i tretë i Vucicit do të mund të ishte fitore spektakolare, nëse nuk do t’i dilte në udhë një polic shqiptar me emrin Afrim Bunjaku. U desh të derdhej gjaku i tij, që të ndriçonte planin kriminal që Serbia e Vucicit po ia përgatiste Kosovës. Flijimi i Afrim Bunjakut rujti jo vetëm territorin e Kosovës, por shpëtoi me qinda e ndoshta me mija jetë njerëzish, shqiptarë e serbë, që do të mund të pësonin nga një konflikt përmasash të gjëra që ishte planifiku në shtabet klerofashiste të Serbisë.

(Fejsbuk, 25/26 shtator 2023)